8 grudnia 1912 r., w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, br. Wenanty Katarzyniec, jako kleryk czwartego roku studiów filozoficzno-teologicznych franciszkańskiego seminarium, złożył wieczyste śluby zakonne w krakowskim kościele franciszkanów przed Cudownym Obrazem Matki Bożej Bolesnej – Smętnej Dobrodziejki Krakowa. Jego własnoręczny akt ślubów zakonnych znajduje się w „Liber professionis Conventus Cracociensis” (Księga profesji Konwentu Krakowskiego) pod numerem 98. Od tej, aż do końca swoich dni, Sługa Boży jeszcze bardziej będzie się kierował dewizą św. Ludwika Marii Grignona de Monfort: „Być sługą jest największym zaszczytem człowieka, kto oddał się zupełnie Panu Jezusowi przez ręce Maryi, wypełnia obowiązek służby Bożej najdoskonalej”. Będzie również wspierał i szerzył inicjatywę św. Maksymiliana Kolbego w krzewieniu idei Rycerstwa Niepokalanej, chociaż przedwczesna śmierć przerwie te pragnienia.
oes